“Por que bebo alcohol? Porque ningunha boa historia comeza cun estaba eu comendo unha ensalada”
Charles Bukowski

Na Coru podíase saír de carallada do xeito máis ou menos ordinario. Embebedarse co garrafón que servían nos bares de copas a 3€ como o Moreta, o Bar de Moe ou o Populis, ir aos pubs de moda onde había pases de porta e luces e olor a po de maquillaxe e tentativas de vestir con elegancia (e tamén garrafón), pagar máis tarde a entrada de Punto 3, Pirámide ou o Playa, e rematar nunha bocatería clandestina devorando un completo de lombo con ketchup rancio e graxa selecta recompilada dende o mes anterior.

Estaba tamén o outro xeito de ir de esmorga, o xeito arriscado, no que reflectindo dende a distancia parece un milagre a elevadísima taxa de supervivencia dos órganos cómplices en depurar as entrañas dos implicados.

Invariablemente a xolda comezaba de botellón, porque era moito máis barato e polo tanto podíase beber moito máis. As opcións xiraban en torno ao whisky Mat Kenn (4,50€ a botella), Ron Negrita (5,75€), ou, se se priorizaba o aforro, calimocho de Coto Serrano (logo Color Serrano), a 0,65€ o cartón de litro. O don Simón xa era considerado un desbalde, e nin nas ocasións especiais como cumpreanos ou fin de exames se estilaba. Para acompañar mercábase o refresco Cola Dolly, o máis barato do Día.

Con estas premisas o ratio entre cartos gastados e cantidade de bebida dispoñible era irrisorio. 4 litros de calimocho custaban en torno a 2€. 1 litro de whisky cola (50% de whisky), non máis de 3€. Había quen acudía a supers con marcas aínda máis baratas, como o Champion, e a conta total saíalle como se mercase auga mineral de gama media.
Resultaban fabulosas as cantidades que se dispuñan para o botellón. 6-8 litros de calimocho por cabeza, 2-3 litros de whisky cola. Os rapaces cambaleaban con semellante peso de camiño a parques e prazas. Unha vez apousentados nunha escalinata, nun banco ou nun caixeiro automático (ou no mesmo chan) mesturábase alcohol e refresco nas botellas de cola Dolly. Ás veces cumpría tirar parte do refresco para deixar oco ou mercar botellas de auga a maiores, pero polo xeral a eficiencia dos cálculos nos transvases era propia dun laboratorio de química ben fornecido.

Feitas as litronas comezábase a beber. Bebíase quente, a morro, de pé. As litronas aferrábanse como un salvavidas, sobre todo se estaban cheas. Quedar sen bebida e ter que recorrer aos bares ou ratear aos colegas considerábase unha calamidade. No chan, atentamente vixiadas polos propietarios, amoreábanse en bolsas de plástico o resto de litronas dispoñibles.

De botellón íase sobre todo á Praza de Azcárraga e á Praza do Humor (tamén coñecida como Tumor). No Humor concentrábase unha multitude. Entre a borracheira e as caladas de porros e demais drogas había amizades que xurdían e se rompían, amores e desamores, pelexas, guitarristas, djs con altofalantes, titiriteiros, trileiros, pirómanos, vándalos, ladróns, narcotráfico.

Os veciños queixábanse. Mexábanlles nos portais, armábase un balbordo do carallo, a praza quedaba chea de merda; botellas, tetrabricks, bolsas, vidros rotos, mexo, vómito; o chan tan pegañento que un zapato ben calzado se adhería á lorda a cada paso. Os bares do Humor tamén se queixaban, pero o botellón lles fornecía clientela. Cando o Concello tomou medidas, moitos pecharon. Ademais, logo da xolda fungaban entre o lixo e repañaban sacos enteiros de botellas de alcohol esquecidas.

Logo do botellón íase ao bar azul, que facía esquina na rúa Sol e Orzán. Alí nas boas épocas había tanto persoal dentro como fóra, e en ambos sitios non entraba un alfinete. Os coches tiñan dificultades para circular dende San Andrés ao Paseo Marítimo, e se algún se atrevía a forzar a situación decote remataba co casco dunha litrona de vidro estampado no parabrisas.

No bar azul departíase unha cervexa supostamente Amstel que valía 0,60€ e que se servía en vaso de plástico. E digo supostamente Amstel porque estaba máis augada que un esgarro de calquera dos consumidores. E menos mal, porque as cervexas caían como rosquillas. No abafo da borracheira bebíanse cinco, seis, sete, e un nin se decataba. No bar azul puñan rock español e ska, e estaba cheo de rockers e punkis. Pechaba ás 4.30. Entón había que agardar ata que abrise o Rus (tamén coñecido como Pus). Como a bebida do botellón había tempo que rematara, mercábanse litronas de cervexa nalgún bochinche clandestino.

O Rus abría ás 6 porque tiña licencia de panadería. Era o paraíso do mañaneo. Ao entrar, á dereita, había unha barra. Un pouco máis aló, os baños. Uns cubículos de un por un, totalmente inzados de cotra, onde era máis habitual atopar xente fodendo ou drogándose que mexando (para mexar empregábanse os soportais e garaxes de fóra, nos edificios fronte ao ambulatorio). Xusto á dereita dos baños estaban as escaleiras que conducían á parte de abaixo. Máis adiante, tres filas de mesas paralelas. Alí se esnifaba farlopa cunha naturalidade de restaurante á hora do almorzo, como quen degusta un bisté con patacas. Tanto se consumía que había quen se colocaba pegando o nariz á superficie da mesa e esnifando refugallos.

Pero a verdadeira alma do Rus xacía no soto embaixo. As escaleiras eran moi estreitas e inclinadas, e non cumprían a máis mínima medida ergonómica, moito menos municipal. Ademais, eran o único acceso a un espazo do que non se controlaba o aforo e onde en ocasións se ateigaban varios centos de persoas. Por sorte, que se saiba, nunca houbo un incendio. Si caídas, pero o colocón ubicuo anestesiaba calquera mancadura.

Desembocando das escaleiras á dereita, había unha barra. Tras da barra un cuarto onde a xente de confianza entraba a drogarse. É dicir, os verdadeiros sibaritas non eran os das mesas de arriba, eran os do cuarto do soto. No centro da pista había un futbolín, que todas as noites ficaba sen bolas. A sensación era de ingravidez, como a de estar noutra dimensión. Falábase a berros e non se escoitaba. Había quen se bicaba con ligues separados dous metros entre si e ninguén caía na conta da poligamia.

Cando se saía do Rus era día aberto. Podían ser as nove da mañá ou as doce. Había quen seguía a carallada no Gado Gado ou no Pesca2 ou nalgún antro peor, e cando se decataba era sábado ou domingo á noite e ía de esmorga outra vez. Se saías un xoves atopábaste cos rapaces que ían ao instituto. Coñezo o caso dun tipo que viña do Rus e entrou no Eusebio da Garda. Subiu a unha clase, dixo que era un profesor substituto e púxose a dar matemáticas. Conseguiu a atención dos somnolentos rapaces e liscou antes de que aparecese o profesor real.

• Tito Pérez é enxeñeiro técnico industrial e escritor. Conta con dous libros de relatos publicados, Vinte fragmentos de mocidade voraz e O latexar do barrio, e cunha novela, O grupo. Mais sobre todo se considera habitante de barrio da nosa cidade e avezado estudoso das súas xentes e idiosincrasias.

MÁIS ARTIGOS DE TITO PÉREZ EN XDC

• A importancia da colocación do pronome átono na frase
• Coruño. Mitos e realidades (parte I)
• Coruño. Mitos e realidades (parte II)
• Coruño. Mitos e realidades (parte III)

MÁIS INFO

• Entrevista con Tito Pérez: “Trato de contar historias da nosa sociedade, de aquí, con argumentos de aquí”