Non tanta tradición como nas vilas hai na Coruña arredor da maxia das herbas de San Xoán. Pero é unha desas cousas que cómpre rescatar, que ofrece identidade, que nos conecta cos nosos maiores.
Cómpre ter todo listo na noite do 23. Esa mesma tarde deberíamos saír ao campo, ou pasar polas floristerías do noso barrio, para preparar as herbas e formar dous ramos: un para colgar dunha porta ou dunha ventá, sempre de algo que dea ao exterior, para manter alonxadas ás meigas, que “habelas hainas”; e outro para preparar un caldeiro de auga sanadora coa que nos lavaremos a cara na mañá do 24, ben cedo, antes de que o sol do mencer lle quite o poder purificador.
Hai moitas variantes nos ramos, pero desta volta o colectivo Orgullo Galego e o carnotán Mario Maceiras, tras falar con moitas vellas do lugar, coinciden na súa proposta para rescatar unha combinación de 7 herbas (cada unha ten un porqué): Malva (cúrao todo), herba luisa (para dores de estómago), fiuncho (contra o mal de ollo), romeu (a herba purificadora por excelentcia), fieito (antiparásito natural), xesta (contra as malas envexas) e a coñecida como herba de San Xoán (que “limpa a cara de grans”).
Pode completarse con vieiteiro, lavanda, cardo santo, ortensia, e algunha flor como os xeranios.
