InicioOPINIÓNOs coidadores de pacientes con enfermidade de Alzheimer: ‘pacientes ocultos’ que pasan...

Os coidadores de pacientes con enfermidade de Alzheimer: ‘pacientes ocultos’ que pasan desapercibidos

Publicada o

Por editor

O coidado dos pacientes con enfermidade de Alzheimer recae maioritariamente nun familiar próximo que asume a súa labor movido por un deber moral e un profundo vínculo afectivo pero sen ter, a cambio, remuneración económica ou destrezas para implementar ben a súa labor.

Tradicionalmente, esta figura tiña nome de muller -en probable relación con factores de índole psicobiolóxica ou menor empregabilidade-, pero hoxe en día, os cambios sociais a nivel demográfico e de estrutura familiar fai posible que cada vez haxa máis coidadores homes que integran o coidado a un enfermo dependente nas súas tarefas diarias. Existe unha tendencia, e tamén unha recomendación, que defende que os enfermos deben de permanecer o maior tempo posible vinculados á familia a á comunidade en aras de preservar os lazos afectivos e manter as rutinas, cousas que parecen incidir positivamente nunha maior estabilidade clínica. Neste escenario que se presenta como ideal, a familia asume una carga importante que empeza a xestarse cando reciben un diagnóstico devastador que altera a súa dinámica, desencadeando todo tipo de desaxustes en diferentes aspectos, motivo polo cal, esta enfermidade, cualifícase como ‘enfermidade familiar’.

Diferentes estudos que deixan patente o deterioro físico, emocional e de saúde que sofren los coidadores. Os coidadores, infradiagnosticados e cun escaso coñecemento da enfermidade, amosan un incremento considerable da frecuencia de enfermidades psicolóxicas e físicas, adoitan ter maiores niveis de ansiedade e depresión, síntomas somáticos, sensación de illamento social, peores niveles saúde auto-percibida, e precisan de atención psicolóxica e consumo de fármacos psicotrópicos en maior medida que a poboación xeral. Ademais, un coidador sobrecargado ou desorientado ten moitas posibilidades de instaurar pautas de coidado pouco axeitadas para o enfermo.

Chegado a este punto, sería necesario reflexionar sobre si as institucións, que descansan o traballo de coidados nas familias aforrando con iso importantes custes, están a altura de corresponder de maneira equitativa a quen dedica anos da súa vida a coidar sen descanso, porque o coidado de larga duración é como ter á comida ó lume, nunca se pode deixar sen atender.

Ana Diaz Cortés, socióloga, doutora en Saúde e depkendencia pola Universidade da Coruña

ÚLTIMAS

En marcha a terceira expansión de BiciCoruña

O Concello licita a terceira gran expansión de BiciCoruña, que sumará 300 bicicletas...

Unha exposición marca o inicio das actividades do festival Mar de Mares

O festival Mar de Mares inaugurou na Coruña a súa décima edición coa inauguración dunha exposición...

A Coruña acollerá en outubro unhas xornadas da Alianza de Paisaxes do Patrimonio Mundial

A Coruña acollerá os días 5 e 6 de outubro unhas xornadas da Alianza...

A terceira edición do congreso ‘Artes pola paz’ celebrarase este venres e sábado na Coruña

O congreso 'Artes pola paz' celebra entre este venres e sábado, na Coruña, a...

DEIXAR UN COMENTARIO

Please enter your comment!
Please enter your name here