A importancia da colocación do pronome átono na frase

Un pronome átono endexamais encabeza unha frase. Coido que probablemente é unha das sentenzas que máis veces escribín na vida. E a razón é que nos exames de galego sempre caía A colocación do pronome átono na frase. A profesora de galego (e de historia), chamábase Chelo e alcumabámola Lechuga (polo seu corte de pelo semellante a unha leituga, curto polas beiras e encrespado no cocote). Pois ben, A colocación do pronome átono na frase era preceptivo en todos e cada un dos seus exames, mesmo nos exames sorpresa. Evidentemente, de tanto respondela, a maioría da clase sabiámola de corrido con todas as súas variadas excepcións. Pero o curioso era que había xente que a seguía fallando, mesmo que a deixaba en branco. E iso que os exames de Chelo só tiñan tres preguntas cunha puntuación de 3’5 – 3’5 – 3, polo que calquera pregunta valía un terzo da nota final.

O razoamento dos que non estudaban A colocación do pronome átono na frase tiña en verdade lóxica. Dicían que se xa caera tantas veces que non vían probable que volvese caer. Pero seguiu caendo mentres Chelo nos deu galego, durante catro ou cinco anos.

Moitos alumnos, pais e nais de bien, tiñan a Chelo por unha galeguista radical que suspendía por maldade antiespañola. Mais Chelo só falaba galego na escola, e na rúa falaba castelán, independentemente de que nós, afeitos á escola, nos dirixísemos a ela en galego. É dicir, suspendía, si, e moito. Pero porque lle saía da cirola, non por galeguista.

Outro detalle curioso de Chelo era o xeito que tiña de escarmentar aos que copiaran. Interrogábaos sobre as preguntas que contestaran de xeito idéntico ao libro. A un compañeiro sacouno ao encerado dous días despois dun exame de historia. Pediulle que lle contase á clase todo o que sabía sobre os maias. Ao principio o compañeiro ficou en branco, mais como pasaba as tardes xogando Age of Empires nos cíbers algo amañou, como que os maias non tiñan cabalos ou que empregaban a roda. Pero isto xa é outra historia, e como di Ubaldo, en internet ninguén le máis alá de dous parágrafos.

Tito Pérez é enxeñeiro técnico industrial e escritor. Conta con dous libros de relatos publicados, Vinte fragmentos de mocidade voraz e O latexar do barrio, e cunha novela, O grupo. Mais sobre todo se considera habitante de barrio da nosa cidade e avezado estudoso das súas xentes e idiosincrasias.

MÁIS ARTIGOS DE TITO PÉREZ EN XDC

MÁIS INFO

Entrevista con Tito Pérez: “Trato de contar historias da nosa sociedade, de aquí, con argumentos de aquí”